تشخیص ADHD در بزرگسالی

اختلال نقص توجه/بیش‌فعالی (ADHD) یک اختلال عصبی‌رشدی است که بر عملکرد اجرایی، کنترل تکانه و تمرکز فرد تأثیر می‌گذارد. اگرچه علائم ADHD ممکن است رفتاری باشند، این اختلال ناشی از تفاوت در ساختار مغز است که فرد با آن به دنیا می‌آید. تشخیص ADHD در بزرگسالی روش های متفاوتی دارد، بر اساس DSM-5، اختلال نقص توجه-بیش‌فعالی به سه نوع تقسیم می‌شود: نقص توجه، بیش‌فعالی/تکانشی و ترکیبی.

علائم ADHD نوع از نوع نقص توجه

• اشتباهات و بی‌دقتی در انجام وظایف
• دشواری در حفظ تمرکز روی وظایف غیرمطلوب (وظایفی که مورد علاقه نیستند)
• مشکل در توجه هنگام صحبت مستقیم با افراد
• ناتوانی در اتمام وظایف
• بی‌نظمی
• اجتناب کردن از وظایف دشوار
• گم‌کردن اشیاء
• حواس‌پرتی زیاد
• فراموش‌کاری

علائم ADHD نوع بیش‌فعالی/تکانشی

• بی‌قراری و تکان دادن دست یا پا
• ترک صندلی در مواقع نامناسب
• دویدن یا بالا رفتن در زمان‌های نامناسب
• عدم توانایی در کار یا بازی آرام
• حرکت دائمی دست و پا
• صحبت کردن بیش‌ازحد
• پاسخ دادن پیش از اتمام سؤال
• ناتوانی در انتظار نوبت یا صف
• قطع کردن صحبت دیگران

علائم معمولاً در دوران کودکی ظاهر می‌شوند، عملکرد فرد را مختل می‌کنند و به مشکلات پزشکی یا روانی دیگر نسبت داده نمی‌شوند. برای تشخیص ADHD، وجود حداقل شش علامت از نوع نقص توجه یا بیش‌فعالی/تکانشی (یا هر دو) ضروری است.

تشخیص ADHD در بزرگسالی

افراد مبتلا به ADHD از بدو تولد تفاوت‌های مغزی دارند، اما این علائم ممکن است تا مراحل بعدی زندگی آشکار نشوند. این امر می‌تواند به دلیل عواملی مانند تربیت های والدین، بهره‌هوشی بالا، یا تشخیص اشتباه و اشتباه گرفتن علایم با شرایطی مانند اضطراب رخ دهد.

برخی افراد ممکن است علائم ADHD خود را “پنهان” کنند و در نتیجه تا بزرگسالی تشخیص داده نشوند. در برخی موارد، استراتژی‌های جبرانی فرد دیگر مؤثر نیستند و مشکلات آشکار می‌شوند.

روش های تشخیص ADHD برای بزرگسالان

تشخیص ADHD در بزرگسالان ممکن است دشوار باشد، زیرا علائم در بزرگسالی متفاوت از کودکی ظاهر می‌شوند. بزرگسالان ممکن است علائم کمتری از بیش‌فعالی نشان دهند یا آن را به‌صورت افکار تند و سریع تجربه کنند، نه حرکات بدنی.

روش‌های مختلفی برای ارزیابی ADHD در بزرگسالان وجود دارد، از جمله:

1. آزمون توجه متغیر (TOVA): این آزمون توانایی فرد را در انجام یک وظیفه غیردلخواه می‌سنجد و مهارت‌های توجه را ارزیابی می‌کند.
2. مقیاس‌های درجه‌بندی ADHD بزرگسالان (CAARS): این مقیاس توجه، کنترل تکانه و بیش‌فعالی را اندازه‌گیری می‌کند و میزان مطابقت علائم با ADHD را تعیین می‌کند.
3. مقیاس خودگزارشی ADHD بزرگسالان (ASRS): این مقیاس علائم فرد را با معیارهای تشخیصی DSM مقایسه می‌کند.
4. مقیاس درجه‌بندی عملکرد اجرایی بزرگسالان (BRIEF-A): این آزمون جنبه‌های مختلف عملکرد اجرایی مانند توانایی سازمان‌دهی، تغییر وظایف و به یاد آوردن اطلاعات مهم را ارزیابی می‌کند.
5. مقیاس‌های درجه‌بندی ADHD بارکلی (BAARS): این مقیاس داده‌های خودگزارشی و مشاهده‌ای را با معیارهای DSM مقایسه می‌کند.

ارزیابی‌های شناختی: این ارزیابی‌ها نقاط قوت و ضعف شناختی فرد را شناسایی می‌کنند و به برنامه‌ریزی درمان کمک می‌کنند.

پس از تشخیص ADHD چه اتفاقی می‌افتد؟

اگر تست ها بگویند شما به این اختلال دچار هستید یا معیارهای مشخص این اختلال را داشته باشید و تشخیص ADHD دریافت کنید، درمانگر شما گزینه‌های درمانی و توصیه‌هایی ارائه می‌دهد. منابع رایگان و اطلاعات آموزشی بسیاری وجود دارند که می‌توانند به شما و عزیزانتان کمک کنند تا بهتر علائم را درک کنید.

بسته به نیازها و ترجیحات شما، روان‌درمانی یا دارودرمانی ممکن است برای مدیریت علائم یا سایر تشخیص‌های همزمان مفید باشد. همچنین، امکان پرسیدن سؤالات و انتخاب بهترین گزینه‌های درمانی وجود دارد.

نکته ای که باید مورد توجه خودتان قرار دهید این است که هیچ‌وقت برای ارزیابی و تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) دیر نیست.

شما میتوانید با مشورت با روانشناسان کلینیک آغاز این تست ها را انجام دهید و مشاوره دریافت کنید.

ترجمه شده از: What to Know About Adult ADHD Testing