الناز حاجی اسفندیاری

یکی از تجربه‌های کاری که تأثیر عمیقی بر من گذاشت، همراهی با فردی بود که سال‌ها با اضطراب مزمن، تنش‌های بدنی، و احساس ناتوانی در تصمیم‌گیری مواجه بود. این اضطراب ریشه‌ در ترس‌های قدیمی، احساس ناامنی در روابط، و نوعی انتقاد درونی شدید داشت که به مرور تبدیل به سبکی از زندگی شده بود.

در طی جلسات درمان، ابتدا با استفاده از تکنیک‌های درمان شناختی‌رفتاری (CBT) به بررسی افکار خودکار، باورهای محدودکننده و رفتارهای اجتنابی پرداختیم. سپس، با ورود به فاز طرحواره‌درمانی (Schema Therapy) توانستیم الگوهای عمیق‌تری مثل طرحواره‌های طردشدگی، نقص، و وابستگی را شناسایی و پردازش کنیم.

یکی از نقاط عطف این فرآیند، زمانی بود که مراجع برای نخستین‌بار توانست صدای «منتقد درونی» خود را بشناسد و با آن فاصله بگیرد. با کار بر روی “کودک آسیب‌پذیر” درونی و تقویت “بزرگسال سالم”، به تدریج احساس کنترل، آرامش و رضایت جایگزین اضطراب همیشگی شد